Vonnis over Yvonne

[p. 38]

32.

Nooit is de sneeuw zo traag
geweest al weet ze tijd en duur.
Ze was er niet die kerstnacht en
terecht:
ze had
te zwart
de sporen van
Yvonnes
lichte voeten
uitgewist.

Maar Pasen komt zo vroeg
dit jaar: een eeuw slechts
na die heilige nacht.
Want heilig was hij, daar
een god zijn armen openspreidde
zó dat woorden vluchtten naar
het non-ens achter hem. Hij was
ook enkel kleur van schepping
maar hoefde niet te zeggen: het
is goed.

Nu Pasen komt is nog

geen enkel woord terug.
Wat schrijf ik dan
in deze stilte? Stilte
van de woorden weg.