Vonnis over Yvonne

[p. 37]

31.

Je hebt niet gebaard in het huis
met de zandige groeven, in dat met
de klopper op de deur, in dat met
de kijklens in de vleugel. Het is
te laat, Yvonne, daarom word je
gedaagd. Je hebt de liefde uit-
gedaagd, de vruchtbaarheid,
kortom, het leven zonder grens.
Je bent geen vleesgeworden heimwee,
geen vleesgeworden woord geworden.
Het Katharinakind werd niet geboren
en het wenkt niet meer uit
de Schorpioen. Ik zal het echter
altijd, altijd voort ontwaren in
het kerstlicht om een
nachtelijke zeemeermin.