Vonnis over Yvonne

[p. 36]

30.

Er blijft dus enkel nog
het vonnis te aanhoren en
het luidt: ga verder niet
maar keer terug in de woning van
waaruit je de straat betrad opdat
mijn eindvervulling niet
geschaduwd worde door een schim.

De straat is wepel. Ze bestaat
niet meer. Heb jij niet zestig
jaar mij vergezeld? Dat is
te lang, Yvonne, voor een
mensenleven. Je moet verbannen
worden in het huis dat niet
bestaat, niet meer, nu mij
de tijd genadig is geworden in
een dageraad. En mijn herinnering
is nu voorgoed verzegeld. Je
bestaat niet meer, je hebt
ook nooit bestaan, want je
hebt nooit geweten dat je was
geworden. Doe de deur op slot.