Vonnis over Yvonne

[p. 22]

16.

Ik heb nooit aan je lichaam
zijn naam gevraagd en
je geest was een nacht die
niet eindigen kon.

Ik heb nooit in een haven of
een eindstation op jou
gewacht, op een pad
tussen korenvelden, aan
de rand van een bos, in
een drank- of eethuis of
waar ook,

al stapelde

de stad zich stapelgek op,
verzwond het dorp als
waanzinnig geworden.

Weet je wel dat
de klaproos niet
meer bloeit tussen
korenbloem en kamille?

Maar je lichaam bleef in
zijn kleding verhuld. Toch zijn
je borsten naar de maat van
mijn handen gegroeid en werd
je schoot van binnenuit verlicht.
Maar het waren niet jouw borsten
niet jouw schoot, al heb ik je niet
aan de tijd onttrokken, Yvonne.