Vonnis over Yvonne

[p. 23]

17.

Had ik een woord tot je gesproken
ik zou je nu wellicht vergeten zijn
Zovelen, zelfs vertrouwden, zijn
vergeten of verschijnen nog
als onbekenden in één hersencel.

Ik heb in mei steeds naar
de najaarsevening verlangd
door regen omgedoold en toch
geen zon gezocht. Kortom,
ontelbaar waren de
gelegenheden tot vergeten.

Ik zie je rug als in een waas,
verdicht nog om je benen die
nog nauwelijks bewegen in
de straat.

Maar dat volstaat

voor onvergetenheid maar ook
om een gestalte je te geven
die niet jij meer bent.