Vonnis over Yvonne

[p. 19]

13.

Ik noem die dag almachtig dinsdag:
hij moet van voor mijn geboorte hebben
bestaan en ik werd op een woensdag
gebaard.

Je keek wel even om maar zag

mij niet. Je zag wellicht niemand
en niets. Ik zag en ik dacht: je telt
de stenen zonder op je tellen
te letten. Je wist niet dat je
gestalte werd ingeprent op
een zuivere zelfkant van mijn
geheugen om nooit meer met jou
vereenzelvigd te worden. Maar
die zelfkant werd opgezogen in
een spiraal.

Ik liet ook de tijd aan

zijn nieuwe vloeibaarheid over.
Ik heb hem nadien nog meermaals
gezien. Hij herkende me niet.
Ik denk dat hij geen geheugen bezat.