Vonnis over Yvonne

[p. 18]

12.

Ik vernam, Yvonne: je bezat
een kasteel. Maar dat is vals
gebleken.

Echt is dat je vader

zijn doodstrijd ontving vervuld
van angst en dat je kasteel er
een was van karton als voor
een opera.

Want je ging door

een doodgewone straat waar Lowie
genesteld zat in een eng laag huis
bijna geheel gevuld met zijn
harmonica waarvoor hij zich klein
had gemaakt.

Het lekte spoedig uit

dat ik zelf je dat kasteel had
toebedacht ten tijde der
verbrande bomen toen hun tijd
naar zijn vervulling dreef.

Ik neem geen gedachten terug
laat staan dat een kasteel
in deze tijd niet meer
bewoonbaar is.

Ten andere

je had dat niet gevraagd.
Je hebt van mij nooit iets
gevraagd noch ik van jou.
Je bent steeds
onbevraagd
gebleven.