Vonnis over Yvonne

[p. 17]

11.

Ik laat onzacht die woorden wachten
tot ze vervreemd zijn van hun klank.
Zij die werd opgeroepen noch
Yvonne zouden het begrijpen.
Ik weet niet of Yvonne werd
begraven. Maar zoniet zou die
verrijzenis haar diep ontstellen daar
zij geen gelijkenis zou vinden.
Elke weeldedag uit haar verleden zou
in nooddruft ondergaan, zodat zij niet
meer voor het vonnis leven kan.

Maar ik? Ik zou vermoeden dat
ze door een deur nog in
die straat verdwenen is al werd
ze in geen enkel huis verwacht.
Dat moet vermeden worden deze tijd.

De woorden zullen niet
vervreemden van hun klank.