Verbroken zegel

[p. 36]

[p. 37]

VIII

ALLE oceanen hebben dezelfde smaak,
maar als de volle sneeuw aartsengel-wit over
Ter Doest ligt, waren de zwermen zwarte dra-
ken van de hitte langs het djungellover.
Dat is de toverspiegel van het andere klimaat,
verzoeking in het huis met de windwijzer boven
de klok, waar de dichter in zijns harten overmaat
en in het houtvuur staart, dat traag gaat doven.
Straks komt alweder een getijdeloze nacht,
die klaarte en schaduw oplost in zijn eigen
gebronsde duisternis, waar in een donszacht
licht alle aanwezigheden gestalte krijgen
van mensen, in wie hij zichzelf herkent,
die hij des morgens niet meer zal herkennen,
als hij verlegen zijn gelaat afwendt
of angstig wordt, omdat hij niet kan wennen
aan koud verraad of kinderlijke trouw.
Hij zal nimmer de onaardse nacht vergeten
van zijn ontmoeting met de vrederijke vrouw,
die zijn verlangen met geen naam kon heten.
Van die verloren zijn het laatste jaar
was aan zijn najaar toe. Tien jaren waren
het, gij weet het, vrienden, die onvruchtbaar
waren. Hun oogst: tien ijle korenaren.
Toen zelfs angst, die late gast, hem verliet,
keek hij zichzelven aan. Met de cymbalen
van de waan-zin overstemde hij wat lied
was in een stem lijk stem in Bachs koralen.
Hij geeft zijn leed nog namen, schoon hij weet
dat het bloeden van ontelbare millioenen
uit hun wonden, hun verwachting, hun gewe-
ten hem voorgoed met zijn leed moest verzoenen.

[p. 38]

 

Diep in hem leeft het oude romantische beeld

 

dat even zuiver is als het vesperzingen

 

waardoor de koningin der bijen meedeelt,

 

dat zij morgen vertrekt langs de laatste seringen.

 

Maar laat hem zijn zwijgen over de dag

 

die hij langsdoor was gegaan om te komen

 

in de duisternis, welke hij noemde: hij zag,

 

dat die dag slechts bestaan had in droom en

 

de nacht vol wit maanlicht vloeide en wit licht

 

van bloeiende kerselaren zonder schaduwen.

 

Maar tevoren bedwelmde hem het gezicht

 

van het water, gelijk het herfstwinden stuwen:

 

gesmolten smaragd en goudrood glazuur,

 

met giftige, helgele bloemen bewassen.

 

Er brandde diep in het water een stil vuur

 

van geurig hout met een metalen asse.

 

Daar moesten paden zijn, die voerden naar

 

de tuinen, waar de vruchtbaarheid getijde-

 

loos heerst met de staf van de tovenaar

 

over gewassen en dieren en de bevrijde

 

vrouw, verkoren voor de kracht van de man.

 

Maar zij liepen over de grens van dit leven,

 

dat de dichter in een tyranische ban

 

behield, al was het hem schuldig gebleven

 

zelfs de aalmoes die het de bedelaar aanbiedt.

 

Dat was hem de laatste zijner dromen,

 

de laaiende, maar die hij snel verliet,

 

want toen is het mirakel hem overkomen.