Verbroken zegel

[p. 28]

[p. 29]

VI

ACHTER een bronzen iep, verloren en alleen,
zit de dichter aandachtig te schalmeien
in de koele schaduw op de zoele grafsteen
van zijn verleden, om zich te vermeien
in zijn gedachtenis - en zijn lied is verward.
Hij vergeet dat muziek hem werd verboden
om zijn tedere zenuwen en zijn zwak hart,
maar elk herdenkt op eigen wijze zijn doden.
En stilaan wordt het lauwe hart der schalmei
sonoor als kristal van de trillende tonen
uit de gorgel der gitten merels in Mei,
wanneer de wereld nieuw is om te bewonen.
Maar als de schaduw valt - van waar? - dan scheurt
als zijde het lied en de kransen krassen
in de wind die van een vroegere herfst geurt,
van asters en ontbladerde gewassen.
Dat geluid is de dichter van vroeger bekend,
van toen gedachten, teerbleek als een verschoten
portret (o dat gelaat u plots toegewend!),
over zijn hersens slopen als de gulzige loten
van de wilde wingerd over een oude bouwval,
en toch onvatbaar als droomhanden bleven.
Hij ging door de dag als door een diep dal
en hij was als uit de tijd gedreven.
Tot hij de wereld ontdekte in de dageraad
en verbaasd zichzelf op de wereld: het leven
had hem niet verlaten. De wereld slaat
niet over wanneer een mens is gedreven
op haar uiterste rand. De andere maal
krasten in de diepe verte onbekende dieren
als deze kransen. In een mist van opaal
lieten bloemen hun bladeren los hier en

[p. 30]

 

daar. Een geur van varens en vochtig gras

 

doordrong de tuin. O weinigen ontkomen

 

uit de verbijstering, die hem als gas

 

verstikte. Onder de fluisterende bomen

 

was de mist mosgroen en giftig. Een kreet

 

als een plotseling vertikale fontein, en

 

toen kreeg hij weer de smaak van zijn leed:

 

hij zag de wereld uit de mist verschijnen.

 

Nu zit de dichter op de zoele grafsteen

 

van zijn veertig jaren, en de kransen krassen

 

op de andere graven, sinds een ogenblik alleen

 

met de dood, die kijkt uit holle oogkassen,

 

zegt men, en die zijn schalmeien heeft gehoord.

 

Hij zegt: Ik ben niet waardig te wonen

 

in uw woning, maar ik bid u, spreek één woord,

 

en ik zal u de weg naar mijn woning tonen.

 

Maar de dood heeft geen lippen en geen tong

 

en geen stembanden: hij kan niet spreken.

 

Hij hoorde dezelfde woorden te Hong-Kong

 

vanmorgen in de mond van een koelie breken.

 

Hij verschijnt als loutere aanwezigheid.

 

De dichter herbegint voor hem te schalmeien:

 

hij schalmeit loutere stilte en al die tijd

 

zingt de stilte als de zeven hemelse reien.

 

Zo weet de dichter nu, dat hij waardig is

 

om tot de dood het warme woord te spreken,

 

dat hij niet spreekt - en om die prille kennis

 

heeft de dood hem bodemloos aangekeken.