Tussen twee woestijnen

[p. 42]

Niet in een lied

Zo mond aan mond
gedrukt vermag ik u de zin,
de grond van ons verbond
te zeggen, dat ik u bemin.

Maar zingen niet. Ik zing
van wat voorbijgaat in het leven
en de seizoenen. Ik dring
tot krachten door die 't zweven

van deze werelden bepalen.
Gij roept, gij fluistert of gij zwijgt,
doch hier vallen als kralen
in uw handen dag en nacht, verkrijgt

hun wenteling vast evenwicht,
oorspronkelijke regelmaat.
Ik leef onder uw aangezicht
in een verrukkelijke staat

van gratie. Schiept gij niet het licht
en scheidde watervlak en grond,
opdat ik beider soortelijk gewicht
vermag te kennen elke stond,

de kiemkracht van het zaad
en ebbe en vloed?
Niet de zevende dageraad,
elke avondval erkent gij: het is goed.