Tussen twee woestijnen

[p. 28]

Na de nacht

De lelie tederheid
bloeit aan uw mond.

Gij glijdt
één stond
door de blauwe as
van wat
de nacht was,
in het bleke bad
van de dageraad,
eer
ik uw gelaat
weer
herkennen kan.

De wind
streelt als
mijn vingeren. Dan begint
het ruisen van de populier
als het fluisteren van
mijn woorden, schier
geen woorden blijvend.

Alleen mijn
tederheid weer, om
bij u te zijn
weerom.