Tussen twee woestijnen

[p. 27]

Voor de nacht

De mirre van uw schouders
geurt in mijn mond.
In mijn hand is het spoor
van een volkomen parabool
gebleven.

Het woord
van het leven
trilt op de boord
van kristal.

In uw kleed
ruist de val
nu gij nadertreedt,
schuw voor het licht.

Achter u geen spoor.

Ik wacht.

Antilopen
spreiden de nacht
over ons.
Ik zie Orion, de ster
en ver
hoor ik de herfst
met Mozart.

De tijd
vergaat.

Gij zijt
de maat.