De rozen rijpen...

[p. 7]

Het kind Luciana aan zee

Geen schaduw zag ik schooner in het licht
dan uw gestalte blauw op grauwe golven,
waar droom en schip gelijkgeschakeld dolven
hun eigen graf: het vloot vanzelf weer dicht.

Uw kinkhoorn was nog volmaakter geluid
aan mijn oor, dan het groeien der dagen,
die bloeien alleen om het kind te behagen,
dat mijn heimwee vindt in den wind aan de ruit.

In uw hand zijn de schelpen een schooner bezit,
dan parelvisschers stijgend overbrachten
uit de diepten van doordoolde nachten
in den morgen van zon en zeeschuim wit.

In uw blik delft verwondering dieper grond
dan de ravijn, waarin de vogels riepen,
die niemand kent, waar echos sliepen,
die niemand met maar enkel vorschen vond.

Eén golf was trager aan uw hand: een trouwe hond;
uw passen onswaarts meer belofte en lichter
en mijn zoo snelle hart beklemmend dichter,
dan ooit een kriekengaard te bloeien stond.

Wat scheidt ons, dan wat zachte, zilte wind,
waarop wat woorden als de meeuwen zweven,
waarvoor vier sloepen loom hun zeilen reven
en die een milder zegen op uw voorhoofd vindt

dan van een hand: de wake van een ster,
die in uw oogen staat. Wat baat het werven
van al uw zinnen aan mijn eigen derven:
er is voor ieder leven iets onvatbaar ver.