De rozen rijpen...

[p. 5]

Het meisje Hedwig

Voor haar ouders

Zij draagt de wondre kennis voor een kind
van haar geluk, waaraan ons weten
zeer stil wordt als een traag-geluwde wind,
die eerst de wolken voor de zon heeft opgereten.

Wij kwetsen niet met ons gestaald ervaren
haar overschouwen van den blauwen dag
des avonds, als hier onbestemde geuren waren
en warren in het lage sterrenrag.

Want sterren dalen trouw haar droomen tegen
in ieder uur van haar doorlichten nacht:
zij heeft ze, zingend, tot een halssnoer saamgeregen,
één oogenblik is aan zijn glans haar stem verzacht.

Maar ook onze aarde staat haar dichter dan ons allen:
zij delft de zeldzaamste ertsen uit haar schoot,
als 's avonds 't najaarsooft is in haar hand gevallen,
bloeien de voorjaarsbloemen bij haar morgenbrood.

Waar is het land, waar zij nog door blijft schrijden,
waarheen zij, onbegrepen, onze blikken wendt?
Wellicht verwondert haar ons machteloos verbeiden,
haar, die nog de eerste namen van de schepping kent.