De rozen rijpen...

[p. 3]

De rozen rijpen

De rozen rijpen weer als vruchten
en waar mijn hart is in mijn borst
broeit weer een grondelooze dorst.
De zomerlijk-besterde luchten

zijn als een voorhang te genaken.
Mijn handen breken hun gebaar:
zij worden van de scherven zwaar
en vaardig tot een nieuw verzaken.

Tot onder rilde populieren
ik een verloren kind ontmoet,
dat mij herkent en mij begroet
met een geluid, dat woord is schier, een

kleinen kreet, een ademhalen,
den roep van dieren aanverwant
naar den ontbloeienden levant
bij stilgevallen nachtegalen.

Dit is het teederste mirakel,
dat onder sterren is geschied
en dat zich God ontstelen liet;
een schielijk aangeschoven schakel

tusschen bewuste en onbewuste.
Het tilt een heldre cantileen
over de hooge branding heen
van elke liefde en alle lusten.

Zijt gij met dezen groet geboren?
Is dan uw intrede in het licht
die rijpe rozen nog zoo dicht?
Viel hier uw eerste kreet verloren.

opdat ik nimmer zou verzaken
wat nimmer te genaken is?
Ik zal met uwe ontstentenis,
als met een droom, mijn dag doorwaken.