Ophelia

Voorbijgang

Dit eeuwig beeld: het zwiepen van de populieren,
waarin zo plotseling de pinksterwind losbrak,
die langs de glazen wand kwam om de gevel gieren
en ons de wellust gaf van dit goed onderdak;

wij, die daar in beschutting eenzaam stonden
met ons gelijk verlangen naar een onbekend geluk
toen wij reeds dat geluk bezaten, vonden,
ademloos, als worstelend tegen een windruk,

[p. 7]

 

geen geluid voor onze lippen meer. Ik hoorde

 

toch uw stem, onwezenlijk ver van vrede en dicht

 

van wonne tegelijk. De nieuwe woorden

 

verzont gij voor de dingen in dat donkre licht.

 

 

 

Langs de zachte heuvel de huizen gesloten.

 

Woonden nog mensen onder die lage lucht?

 

Daarachter ging de dood over de blote

 

velden van nutteloze oogsten, ongeducht.

 

 

 

Dat alles zo eenvoudig was: wij samen

 

in die verdoken eenzaamheid, in het aanschijn

 

van die donkere ondergang, terwijl cyclamen

 

klaar als kaarsen bloeide; zo barmhartig klein

 

 

 

in die grootse voorbijgang, onze monden

 

gesloten op elkander, niets bedrijvend dan

 

beminnen, door een geschapenheid verbonden

 

in die nieuwe eenheid van de vrouw en de man.

 

 

 

Toen ontsloot zich de lucht over de oude aarde

 

en twee kinderen stoeiden over de heuvelkam.

 

Maar dat in die herkenning ons hart niet bedaarde,

 

ook later niet, noch wanneer op de grondvaste stam

 

 

 

van de lenteboom nieuwe loten uitstralen,

 

beveiligt ons voor alle schade, die de tijd

 

aan de mensen doet. Die in dromen verdwalen

 

keren door elk seizoen terug in behoeftigheid.

 

 

 

Al zullen wij nimmer beveiligd wezen

 

voor het verlangen dat niet in vervulling gaat,

 

er zullen altijd teeknen zijn die wij niet lezen

 

uit elkanders handen en van elkanders gelaat.

 

 

 

Toch zult gij verheerlijkt zijn in elk ontwaken

 

wanneer gij, schoon in uw lust, de dag begroet

 

die helder van mijn lust is. Geen verzaken

 

zal ons verblinden in de geest of in het bloed.

 

 

 

Waarom met eeuwigheid getijden meten?

 

Iets is wat nimmer was en nimmer niet zal zijn:

 

hoe wij, twee mensen samen, niet meer weten

 

wat buiten ons nog wezen is of schijn.