Ophelia

[p. 8]

Het ven

Gelijk het ven lag in de kring der dennen,
van ondergaande zon nog schaduwloos,
zo ligt het weer nu wij de wegen kennen
die ons vandaar wegvoerden voor altoos.

Zo zal het immer liggen, maar ik wilde
nog eenmaal in zijn spiegel uw gelaat
u tonen, nu 't verrillen der gestilde
begeerte nauwelijks nog sporen laat,

en eer het zal verzinken in uw ogen.
Want daarin ligt de kennis van de kracht
die zacht uw schoot ontsloot, van het vermogen
dat uur uit uur verwekte tot die nacht.

Gij zijt de vrouw die, voor die nacht geboren,
sindsdien alleen door mij nog werd verbeid
aan iedere avond. Ook voor u verloren
was elke dageraad van uw afwezigheid.

Gij kent u zelven enkel door de beelden
van andre spiegels, - en geen ander mens
kent u lijk ik, ook niet wanneer zij deelden
met u de leegte van elke onvervulde wens,

- wijl in vervoering ik de volheid der vervulling
aanschouwde, dit onaardse, zacht-en-helle licht
met harde zwarte schaduw: zuivere verhulling
van elk gemis, - o vonnis van een blind gericht

nadien, altijd nadien, wanneer het licht en
de schaduw in elkander zijn gedoofd.
Maar nooit valt schaduw op uw aangezicht en
vergaat het licht om uw verzaligd hoofd.