Magnetisch veld

[p. 8]

Vroeghistorische dyptiek

I

Gij gingt voorbij. Plots is de zon verdwenen,
verijld tot zachter licht dan van de dag
kan zijn. Eens waren wij vervoerd alleen en
de stilte was onaards vervuld van Bach.

Sindsdien (wie had die voornacht uitgelezen
voor ons?) heb ik geen stilte meer gehoord.
En nu gingt gij voorbij waar ik verwezen
van tederheid bleef dralen aan de poort,

vóór mij de weg die langs verzengde gaarden
volmaakt geruisloos naar een einde leidt.
Hoe schoon schuift in de nacht der aarde
de horizon waarachter gij verdwenen zijt.

II

Het is voorbij. Wij konden schoner scheiden
dat uur dan na de roekeloze intocht
in het beloofde land, waar ik bevrijd en
verschuwd de schaduw van aanschouwen mocht

in een verdorde zon. Zovelen reeds verzaakten
op deze barre berg terwijl de honigmist
van Chanaän zijn kamveld reeds genaakte.
Verwachting stolde hier tot steen. Gij wist:

die lava kan niet naar de krater stijgen,
toen aarzlend gij mij vroegt waaraan ik dacht
alsof gij vreesde wat ik moest verzwijgen.
Hoort gij die morsetonen in de nacht?