Magnetisch veld

[p. 9]

De minnares

Sinds de dood door uw stilte zijn zwij-
gen verbrak onder de dunne brugboog
van Varol, waarop de rode bloesemtwijg
uit de Japanse tuin van wellust woog,

geschiedt het dat een zinloze gedachte
mijn nieuwe vezels naar uw warmte richt,
mijn vingertoppen trillen van de nacht en
zijn sporen zoeken op uw aangezicht.

Ik vrees de dood niet meer, ik vrees
de doden niet, alleen de tijd
die diep de vliezen in uw vlees
verkilt, wijl gij mijn minnaar zijt.

Als in uw handen eens de spier
verdort, die mijn ontblote keel
ontspant en die mijn schoot schier
verzengt vóór mij uw vuur geheel

verteert zal ik nog voort verblijven
onder uw schedeldak, uw hartslag-
ader zal de snelle tijen blijven
voeden van mijn bloed, daar één gedach-

te niet verebt en één vervoering niet
in tijd vergaat, als niet meer een verwachten
maar enkel uw aanwezigheid geschiedt,
o Betelgeuze en Rigel van mijn nachten.