Magnetisch veld

[p. 7]

Winteravondtrein

In de scheur van de dauw op de ruit
hangt laag een oranje zon te schuiven.
Zij schuift door uw kanten kleedsleep, bruid,
doordringt op uw schouders de witte duiven.

De wereld smelt weg als een akwarel
traag uitgewist met helder water,
op uw oorlel na. En hoor hoe hel
de doodsbel luidt. Het wordt niet later

of niet vroeger. Deze holle trein
gehoorzaamt aan een onverholen code.
- Niets aan te geven? vraagt holle Hein.
- Niets dan een hart vol van een dode.