Het huis ten einde

[p. 116]

Van het wijzijn

Gij vergezelt me
tot aan de grens
misschien tot even verder
maar keert terug
in een rijk van kleurige
duisternissen.
Daar wordt gij door
uw dood bevlogen.
En nooit meer zult gij zijn
zoals ik u beminde.

Als iemand uw handen grijpt
voelt gij mijn koude in
de lauwheid van zijn huid.

Als iemand door uw ogen drijft
volgt zijn schaduw hem
om de zomer van schemeringen
te vervullen als
de zuideravond met
het klavecimbel.

Als iemand beveelt dat
uw hersenschim over
de dageraad schuift
blijft een vokaal in
zijn stem echoloos.

Het wijzijn bij mijn dood
drijft u terug in
een ander wezen
waar gij de nood van
uw dood onderkent.