Het huis ten einde

[p. 115]

Van de zwarte zwaan

Dan zullen de verspreide lichten
zo snel verdwijnen dat
zij niet verdwijnend zijn.
Geen lichten zelfs
maar vervangen seizoenen
die niet zijn voorbijgegaan.

Vrij van herinneringen,
leugens van de tijd.

De verdichte droefheid van
het rijpen lang geleden
is ineens een zwarte zwaan op
een korenakker in Arcadië.
De kille blinde slangen in
de kamer zijn gevallen vlammen
van toen gij vreemd geworden waart,
van toen uw mond zijn vorm verloor
en uw haar zijn kastanjegeur.
Een nevel neuriet nachtelijk.

Bid mijn dood
dat mij tijd (ach tijd!)
gegeven weze tot
ik ledig van de litanie
der misverstanden ben.

Zo volgt mijn lichaam
mij niet meer.
Zo zult gij dan
bedrogen zijn
in uw verzaken
aan het woord.