Het huis ten einde

[p. 100]

Van het verloren woud

Ik ben in een woud geweest
lang voor mijn geboorte.
Nergens herken ik de weg er naartoe
omdat mij verbaast dat gisteren uit
de nacht ontstond, wat ik helder weet
van vandaag, echter niet van morgen.

Om mij de weg te wijzen beschikt
gij enkel over lavawoorden
verwaaiend over rauwe wijnstronken.
Gij kent het uur van de dronkenschap
als de blauwe veronica bloeit of
de sneeuw oranje fosforesceert.

Maar alles is slechts door het licht
te verklaren en ik verbind
mijzelf voortdurend met mijn lot.
Ik eet desnoods bevroren wijn.

Het woud zal ik vinden aan
de Rio Negro die ontspringt uit
het scheiden van mijn bloed.
Gij zult ervaren dat zij
bevaarbaar is. Het is
de Lethe niet.