Het huis ten einde

[p. 101]

Van de droommerel

Ik droomde van de merel in
een muit van schaduwdraden.
Hij had septemberogen en
zijn tenen waren omgebogen
tot stalen runentaal.

En moeder aan de deur
naar buiten. Ik nam haar
kinderelleboog met
omgekeerde hand en
leidde haar naar binnen.

Ik stelde haar aan
vreemden voor. Zij hadden
immers licht gebracht en
dachten dat de merel was verlost.
Maar hij bleef onbeweeglijk
omdat hij beter wist.

Toen alles schielijk was
verdwenen stond ik in
de wepelheid van een heelal
waarin mijn leven overging.
Ontsteld ontviel me de gedachte
dat ik mijn dood niet had herkend.
Ik was de laatste maal te laat.