Het huis ten einde

[p. 98]

Van de zwarte toetsen

Reeds herborizeren de spreeuwen
als een vallende ster opstijgt.
De verlauwde geur van serreklorofiel
met mimosa pudica in het midden
valt me te binnen.
Moeder wandelt erin.
Vaders vingeren tokkelen
hardnekkige korte verhalen
in mijn geheugen.

De grenzen der afwezigheid
vervloeien en vervluchtigen.
Gij wordt zo vreemd in
uw afwezige slaap.

Maar dieper dan doden
verbindt de dood.
Daarom volstaat
uw ademloze stilte
om in de deemstering de navelstreng
van mijn geboorte te zien lichten
in de schaduw van het kasteel
waarin ik begon te sterven
toen ik de zwarte toetsen van
het klavier niet mocht doen klinken.

[p. 99]

 

Het is nu te laat om

 

jong te sterven maar

 

straks neem ik de trein

 

om verder te sterven.

 

Gij slaapt.

 

 

 

Gij slaapt in mij

 

zodat van uw ontwaken

 

na mijn vertrek

 

niets verloren gaat.