Het huis ten einde

[p. 96]

Van Mc Crae

Onder jets, Mc Crae,
ontluiken klaprozen aan
de Ieperlee maar uw kruisen
staan er nog en Käthe Kollwitz
knielt in omzoomde zon.

Het gras is niet krachtig genoeg:
het groeit om de stenen
doch zuigt ze niet op.
En de zon is niet grijs genoeg
en de wind is te bleek.
Een stad sterft uit in
het ademhalen van vermoorden.

Het gras is nochtans doorvoed
want Johnson praat met de paus
toevallig over Vietnam.
En reeds scherpt de dichter zijn pen.

Gij woonde, Mc Crae van Canada,
te Wimmereux toen de klaprozen
in vrede waren gemaaid.
Ik woon in een wilde woning.
Aanvaardt gij nog dat de mens
ergens woont? Of dacht gij
dat een pen kan bloeden?

[p. 97]

 

Ik woon, Mc Crae, mijn pen

 

wijst mijn dood met ogen

 

en oren en mond.

 

Iemand kan begrijpen

 

die niet begrijpt.

 

Dat is alles, Mc Crae.

 

 

 

Ik wou dat gij mijn dood in

 

een heulkop hadt gezien

 

vol zaad.