Het huis ten einde

[p. 94]

Van de war requiem

Laat ons nu slapen,
bidden Benjamin Brittens soldaten
door het requiem verdoofd.

In de valavond met rode wolken
wiegt desmodium zijn laatste bloei.
De wilgen wijken naar een einder
waarachter in een afgrond
het knekelveld van Ezechiël ligt
dat hij verlaten heeft.

Laat ons nu slapen, bidden zij.
De wind is vandaag in
een schone dag, een nieuwe dag
waardoor de zon tolt als
het absurde door het verstand.
Sillaben krijsen zacht als over krijt.

Laat ons nu slapen, bidden zij.
Witte kelken met zwarte stampers
wiegen waanzinnig op
tegenstrijdige winden vannacht.
Stromen van tijd klaren op
en striemen strak de kloven
tussen de fluoren flora.

[p. 95]

 

Laat ons nu slapen, bidden zij.

 

Het huis is gestold in zijn stilte

 

tussen dag en nacht.

 

Koorts is er vreemd

 

maar komt erin

 

door ontkalkte voegen.

 

In mijn slaap is mijn dood

 

nog vreemder. Hij is een werelddeel

 

dat op een oceaan van dreiging drijft

 

en toch verzoeking blijft

 

tot aan de tweede horizon.

 

 

 

Laat mij nu slapen.