Het huis ten einde

[p. 90]

Van Emmanuel

De schemeren herinnering
aan voorgeboorten
wordt door mijn dood
tot ijs en duisternis verdicht
als het eerste kind
op Uranus wordt verwekt:
Emmanuel.

Voor u ben ik dood
voor mij zijt gij dood.
Dit is een afgrond
tussen twee galaxieën
waarin een melkweg
wordt verzwolgen.

Het heeft geen zin meer
te bedenken dat ik één dood
onder alle mij heb eigengemaakt,
noch vanwaar hij me bereiken kon.

Voor u zijn zijn dekschilden toch
door een andere zon verkleurd
zijn geur is van andere
varens verdoofd, zijn huid
op een ander eiland gelooid,
zijn hand in een ander zog
gebleekt, zijn blik van
een andere bliksem blind.

Dit is geen scheiden meer.
Gij vindt geen woord.
Ik zoek er geen.