Het huis ten einde

[p. 88]

Van Banja Luka

In Banja Luka zijn mensen
van angst gestorven. Toch zijn
de doden in de minderheid,
anders dan in Skoplje weleer.

Ik dacht er knetterschoten
te horen, maar het waren
alliteraties van een vredige taal
uit vliezen losgemaakt.

Te Washington werd immers
een kinderarts aangehouden
omdat hij niet wist dat
een kind wordt gered om
als soldaat te sterven.
Er werd immers ook zopas
een kunstmatige levensbron aangeboord.

De tijd heeft nog altijd niets geleerd.
Hij blijft analfabeet.
Ervoeren wij niet dat slechts
wie onbelichaamd is
tot inkarnatie komt?

We zien de laatste krysanten
verwelken door ochtendvorst
terwijl golven verdolen
tussen twee meridianen.

[p. 89]

 

Mijn dood speelt soms

 

een andere dood

 

mimerend hoe Sokrates

 

werd verleid, hoe Seneca.

 

Maar voor de piloot die op Groenland

 

is neergestort aarzelt hij nog.

 

 

 

Van Banja Luka vertelt hij nu.

 

Gij hoort dat ik luister.

 

Gij hoort mij niet,

 

geheugenvrouw.