Het huis ten einde

[p. 85]

Van de schelf

In uw schaduw
bet ik mijn handen
baad ik mijn vergezichten
ontlast ik mijn schouders
vind ik de boog voor mijn lenden
en de dauw voor mijn voeten.

In haar krijgt mijn geslacht
het wezen der bevrediging
het wezen van de geest.

De schelf waar ik
mijn ogen opensperde op
een landschap van stro
is vloeibaar geworden
en golvend. Wat ons daarover
met uileogen aanstaart,
groot en gestold, is anders niets
dan een andere schaduw
die wacht op het stollen van
mijn adem om licht te zijn.