Het huis ten einde

[p. 81]

Van de gemiste kans

En toch blijft gij volharden:
het was mijn dood die tegen
het wagenvenster tikte en
warmte gaf als nachtzon.
Maar gij vergist u: zo komt
mijn dood alleen voor mij.
Ik heb de kans gemist
om hem te kennen.
Gij ademt op de snede
van een mes dat snelheid is,
ik adem op de versleten sleutel van
een overbodige duisternis.

Mijn leven doolt in uw aders om.
Ik zoek het niet.
Uw dreigende schoot blijft
ontgonnen gebied in
de bruidsnacht ondergesneeuwd.
En nu de zware januarizon
dwaalt over ons domein
misleidt de plantenrust de dood
van anderman, alleen mijn eigen niet.
Zijn de trekvogels dan toch
zoveel te vroeg vertrokken dat
gij niet meer weet waar
januari ligt op
de zinloze globe van de tijd
die tolt over zichzelf?

Laat u gewennen, nu
mijn dood zich heeft vergist.
Gij zult hem niet herkennen.
Ik zal hem openbaren.