Het huis ten einde

[p. 79]

Van het wachtwoord

Niet op de geheimtaal van
de boomstam komt het aan
niet op de kruin van
de stamboom maar op
het wachtwoord dat
van kruin tot kruin
wordt doorgegeven.

Een zomerzieke boom
spreekt een maanziek idioom.
Maar daar geneest hij van en
dan spreekt hij van de stad
uitgestald aan zijn voet.

Maar wij genezen niet van
sterven sinds het kind gestorven is.
Wij zijn tuk op toxinen die
eeuwigheid verdragen.

Maar één virus vindt de weg.
Hij laat zich herkennen aan
zijn onbeslistheid
tussen wanhoop en hoop.

Als gij me dan niet herkent
is alles tevergeefs geweest.