Het huis ten einde

[p. 78]

Van de klok

De rococoklok tikt niet meer sinds
kinderstemmen taal met u spreken
en schemerfonemen met mij.

Della Robbia geeft geen gelaat meer
aan ongeboren kinderen en
ik drink geen tranen meer om
mijn dorst te vertragen.

De klok, omdat ze stilstaat,
laat de tijd verderven
door adolescente geruchten
en verijzeld gele waterbloemen.

Middernacht irreëel als
de ledige spiegel voor
de mond van mijn moeder
toen iemand zei: voorbij.

Mijn vader maakte honigmede
en de bijen bedronken zich.

Ik nut nu de tijd
niet als een hostie
maar als een noot.

Trek dit gedicht uit
laat de wortels verdrogen
als gij mij genadig wilt zijn.
Mijn dood heeft de tijd.