Het huis ten einde

[p. 77]

Van de berkebladsteel

Eén ogenblik slechts en
het vleselijk medegevoel verdwijnt
het diafragma wordt wijder
en uw aorta krijgt
haar veerkracht weer.

De smaak van uw kind
vloeit in uw mond en
uw maag.

Niet voortdurend vormen zich beelden
die zuinig veel zon hebben opgeslorpt.
Nu begrijpt gij dat een verleden
te wijd kan worden
onder dit dak.
Gij hebt dat steeds ontkend
maar ik dacht logistisch in bomen
en menigmaal had een gave
de gestalte van een boom.

Zo was ik ver vooruit
op deze tijd.
Maar ik wist het niet.

Ik kauw op de koperen
steel van een berkeblad
dat tot aarde verging
toen dit huis werd gebouwd.
Geen dood herkauwt.