Het huis ten einde

[p. 76]

Van het kind

In de gang kwam het kind
uit een hinderlaag van geloof.
Het kwam rustig op
uw wenkbrauwen liggen,
mijn lief van eveningen.
Ik zei niet zijn naam.
Het noemde zich
schaduwloos in verschoten taal.
Het licht was weerschijn
en echo de naam.
Het zaad werd vochtig en lauw
maar de kiemen verdroogden.

Het is nu de tijd van de noten
die vroeger over het dak van
de stal onder de pereboom vielen.
Zij drogen snel uit.

Mijn dood let aandachtig op
het geluid van mijn tanden
al is weer op aarde
meer uranium gevonden.
De vrede wordt gevaarlijk voor
goedwilligen als overdaad
aan vitaminen.

Gij verklaart de vreugde
door algebra van gewijzigd licht,
maar geen dimensie heeft de dood.
Mijn dood is als het kind.