Het huis ten einde

[p. 74]

Van het tarweveld

Als het kind niet wordt weggehaald
van een oranje beemd,
zit het treurig in de trapeze
van de tweede zon.
De dochter van Jaïrus richtte
zich op uit duinen
vol vermiljoene dorenstruiken.

Katharina keert niet terug.
Van nergens keert iemand terug.
Telkens werd een aanhef
van de nachtegaal met lucht
gesmoord tussen keel en bek.
Nergens een rode raaklijn in
de blauwe aureool die
Joeri Gagarin om de wereld zag.

In de holle straat tastte geen oor
naar de fluistering van een kreet.
De tijd is kort geweest:
een roos van het keerpunt uit
naar een horizon van kobalt.
Tussen longen en hart ligt
een luchtledig hoogland.

[p. 75]

 

Katharina tuurt naar het tarweveld

 

voor nooddruft en adem

 

en dauw.

 

Als mijn dood is voorbijgegaan

 

wordt zij vuur voor

 

uw frileuze leden

 

en water voor

 

uw verhitte voet,

 

verbannen vrouw.

 

 

 

De zevende dag zegt God:

 

het is goed