Het huis ten einde

[p. 73]

Van het ongeboren kind

De duizend uitdrukkelijke dingen
die bij elke vervuldheid
aan onvervuldheid haar aanschijn geven
verliezen nooit hun levende blik.
Maar laat vrees niet toe tot uw hart:
het ongeboren kind zingt het non intres
voor het leven uit diepere longen
dan het kind dat tot volwassenheid
veroordeeld is. Het wil niet uit
zijn ongeborenheid verdwijnen.

Het weet waarvan ik werd beroofd
door mijn geboorte, en wat mij
wordt gegeven door mijn dood.
Verwachten blijft het toch.
Laat me dan gaan omdat
gij van mijn herfsten houdt
sinds het huis werd voltooid
met het bed van witte cineraria
langs een wand van wilde stenen.

Laat me gaan als
mijn dood mij
volkomen eigen is.