Het huis ten einde

[p. 71]

Van de witte boot

Toen Katharina zong op
de witte boot die met
de windharp voer in
de tijd die geen heden had
in de ruimte die ledig was,
zand en water gaven uren aan
die geen ritme verdroegen.

Ik lag moe van herinneringen
aan wat nooit was geweest
te luisteren.

Het sneeuwde niets op het huis
op de tuin op elke tak.
Maar het sneeuwde tegelijk
op het niets beschenen
door een zon van kopervuur.

Het was toen dat Katharina
zong op de witte boot die
terugkeert met mijn dood
aan het roer, net of hij
mij niet kent.
Maar we kennen elkaar.