Het huis ten einde

[p. 67]

Van de nachtsneeuw

Op de nachtsneeuw het licht van
onzichtbare toortsen.

De lucht trilt van amoeben.

Uw gelaat staat open als
een heide naar de sterren,
open als bestond het niet,
o vrouw van bijenvlerken.

De sneeuw bevrijdt ons:
we kunnen de wereld verlaten
langs een woord.

Maar de nacht drijft af
traag als de Taag
waar toro's grazen.

Tussen ons en de sneeuw
ligt een scheppingsdag,
tussen sneeuw en wereld
staan onze sterrenbeelden stil.

Tussen mijn dood en mij
slaat gij de vleugels uit.