Het huis ten einde

[p. 66]

Van Bach in de sneeuw

Viool en klavecimbel: Bach.
De sneeuw dringt tot
het venster door maar
verwijdert zich wijd op
koude koniferenarmen.
Daarachter is een kerkportaal
vol licht maar zonder
toegang tot een tabernakel
al wordt er op de deur geklopt.

Een vreemdeling denkt misschien
aan iemands dood: geen andere
dan de mijne kan het zijn.
Het kloppen houdt niet op.
Er wordt niet opengedaan.
Maar open is
wat moet open zijn,
zegt Johan Sebastiaan.

Gij hoort dat zeggen,
zielig verwekte vrouw,
geboren op blauwe sneeuw
zonder uitzicht op Aketaton.
Daareven lag er voor
mijn dood een weg naar mij.
Mijn adem is immers ontkild.