Het huis ten einde

[p. 65]

Van de virus

De yucca de cydonia
beprikken mijn handen
ze zullen in sneeuw verbranden.
Kindersneeuw met oranje speelzucht.
Maar intussen krijgt het rode bloed
gele randen en wordt het met
een virus vertrouwd die het
een naam geeft.

Niets gaat voorbij.
Zelfs de grenzen van
de bliksem bloeien uit
tot zaad op doortocht.
Onderwaterweelde helt
naar bestendigheid over.
De windroos is een inktvis.
Enzovoort naar alle verten
en naar overmorgen.

Een bij raakt met haar angel
een zenuw die door
uw lippen vergeten was.
Maar ik ben aan de droom
begonnen die van
de droom bevrijdt.

Dit huis is herbergzaam
tot in zijn dovende schaduw.
En mijn dood is niet schuw.