Het huis ten einde

[p. 68]

Van de hoeve

De hoeve hangt onwezenlijk
en onbewoond
opgelicht door de tijd
uit de kern der aarde.
Maar de tijd zijn wij:
zijt gij, ben ik afzonderlijk.
Wij kunnen niet in hem
tezamen zijn als niet een god
uit onze liefde wordt geschapen:
een nova die een ogenblik
het ademen van het heelal vertraagt.

Ik honger naar een god
maar het heelal is zonder hem
reeds vol, daarbuiten is
er slechts afwezigheid.

Maar mijn afwezigheid
zal anders zijn dan
mijn afwezigheden waren
toen ik nog weerstond
aan de toxinen
van mijn kindertijd.