Het huis ten einde

[p. 63]

Van de mol

Geen mist wist van handen
de sporen uit, nog minder
van ogen (die
vermenigvuldigt hij)
van lippen weet ik het morgen.

Eén altaar is er waarop hoop
als offerande
- neem en eet -
verwachting wordt.

Het huis is een verhuisde vraag
zoals gij hebt de mol verjaagd
met menselijk geluid.
Heel anders dan uw voetgeluid
wanneer gij komend zijt
(gij zijt nog komend in
verwijdering)
uw handen gloeiend van uw keel
zodat papier zelfs geurend wordt
van hun weerschenen droogtekring.

Bedenk dat deze mol
mijn stappen niet herkennen mag
opdat hij tot uw haat
geen toegang vindt
als niets meer iets
van mij bezit
niets meer verkondigt: wacht
hij komt.