Het huis ten einde

[p. 62]

Van de mispel

Terwijl één mispel de hele tuin
met rijpe momenten vult
wordt een herinnering ouder dan
haar naam.

Nu leeft de mispel als
een zachter hart
soms als een harde vraag.
Want mispels rijpen traag.
Ik zou mijn dood te hulp
moeten roepen om
mijn wachten zin te geven.
Maar mijn stem begeeft
nu mijn wervels nog
de sporen dragen van
de pijlen weggeschoten uit
de bogen van uw beide lenden,
nog steeds verblinde vrouw.

De mispel is bevroren.