Het huis ten einde

[p. 61]

Van een wachtend verleden

Op het einde van november
vergelen eindelijk
de jonge kruinen
van de Japanse kers:
de wind ging liggen in
de netten van de vogelaars
aan de noorderwand van het bos.

Ik ben verleden dat
zich inspant om te worden
in het wachten op de val
van het volmaakte blad.
Maar gij zult voor uzelf
een vraag geworden zijn,
verraden vrouw.
Geen dood wordt nog
een nieuwe wereld
sinds mijn dood niet meer
tussen de rode rododendrons draalt
waar nu dianthus bloeit,
sinds mijn armen hun gelofte van
gehoorzaamheid verbraken,
sinds u mijn mond niet roept
zelfs louter met de lippen niet,
niet meer.