Het huis ten einde

[p. 59]

Van het gunstige jaargetijde

Het is nog even voor de tijd
dat de wind door de lorken wil
maar toch niet door
het boordevolle najaar komt.
Er blijft ons nog de cybernetica
om in het kweken
van wilde cyclamen te slagen.

Gij kunt slechts worden gered
door een vleselijke medeplichtigheid
aan mijn verpuurde puberteit.
Dit is een gunstig jaargetijde
zonder georganiseerde gerechtigheid
die zich religieus vergist.
Terwijl de stilte nog ongestold
de schaduwen beveiligt
zijn wij behoed voor de dieren
die buiten onze schaduwen
hun stamboom ontschorsen.

Wij moeten wederkeren
ook als we niet zijn weggegaan.
Want hier is beider eenzaamheid
het samenwezen van
een kind met zijn slaap, van
water met zijn spiegelvlak.

[p. 60]

 

Gemeenschap over

 

leed en blijdschap,

 

een wolk over alpentop.

 

Gemeenschap van medeplichtigheid

 

aan de eenzaamheid van mijn dood.

 

Gij kunt geen andere liefde verwachten,

 

vervreemd verwekte vrouw,

 

dan door uw geboorte voorspeld.

 

Geen tijd blijft onvolbracht.