Het huis ten einde

[p. 57]

Van de nevelslierten

Door de nevelslierten draven
ruiterloze paarden naar
het najaarsbos. Ze laten
onze woning onbewogen in
de schaduw van een meteoriet.

Morgen is de herfst zo heerlijk
dat mijn dood niet weerstaat
en dichter komt over het veld waar
de haver uit haar schaduw gleed
om ruimte te zuiveren voor het huis.

Morgen is elke dauwdrop
een regenboog die van varens geurt
zoals elke druifbes van vader
adellijk was omwaasd.

Morgen waaien alle schaduwen
aan flarden en lost de nevel
tot louter helderheid op.

Ik heb echter eerst nog
een nacht te maken waarin
toxinen worden uitgebroed
maar ook een ochtend waarin
de deur van de kamer opengaat
op de geest van water en vuur.

[p. 58]

 

Aldus treedt gij voorzichtig

 

binnen in mijn ongeloof:

 

een winterhemel naakt

 

als een gelooide huid.

 

 

 

Maar dat zal een woestijn zijn

 

want mijn dood delft ook uit zand

 

een herkenbaar symbool op,

 

ongelovige vrouw.