Het huis ten einde

[p. 56]

Van de naakte haven

De braambessen rijpen traag:
een zon blijft gedoofd omdat
het noorden nog niet doorbroken is.
Zo toeft de tijd.
Ik adem trager nog.
Gij waakt bij mijn blik
naar de moerbeitwijgen.
Dat ogenblik ligt in
uw ogen open als
de vlakte van
de Camargue.

Een wijde aanwezigheid
houdt ons zwijgend op.
Geef haar geen naam.
Zoek vooral voor uw vrees
geen onderkomen in
bekende streken.
Het onbekende is
geen landschap meer,
geen stad. Het is
een naakte haven vanwaar
alleen wordt uitgevaren.

Onthoud die mij,
Euridike.