Het huis ten einde

[p. 55]

Van de brandende bramen

De brandende bramen aan de beek
verbranden niet: zij voeden zich
met Jahweh's as.

De weg waarop Abraham zijn sandalen
achterliet keert terug naar
een vroegere dageraad achter ons.

Wij gaan derhalve dezelfde weg
maar de bramen branden niet
want as is zwaarder dan vuur.

En samen kunnen we niet voorbij.
Herinner u mijn ogen
vloeibaar in orgasme.
Gij hebt telkens hun iris
weer vastheid gegeven, zodat in
hun lenzen ellipsen
brandpunten kregen. Herinner u.

Maar nu moet ik alleen voorbij
naar nergens meer.
Naar niemand meer.
Naar niets.

Mijn dood verwekt geen brand.
De bramen bloeien weer.
De bessen rijpen weer.